Τα τελευταία χρόνια, πάσχω από αεροφοβία. Για την ακρίβεια, μετά από μία πτήση που πήγε να φέρει την πτώση και πολλά ουρλιαχτά από τους επιβάτες. Κάπως έτσι, επειδή φοβάμαι να μπω πια στο αεροπλάνο, χάνω σημαντικά ταξίδια και τελευταία όλος αυτός ο φόβος μετατρέπεται σε υψοφοβία, ακόμη και για το να ανέβω μια σκάλα.

Ένας υπερβολικός και παράλογος φόβος που γεννιέται από την έκθεση σε ένα συγκεκριμένο ερέθισμα. Έτσι ορίζεται η φοβία, την οποία πιθανότατα βιώνεις κι εσύ σε κάποια της μορφή, και είναι ουσιαστικά φόβος, αλλά σε πιο υπερβολική, έντονη και χρόνια μορφή. Ο Αμερικανός γιατρός, Benjamin Rush προσπάθησε να δώσει επίσημο ορισμό σε αυτό που μας συμβαίνει το 1786 ενώ μέχρι τότε, η φοβία είχε να κάνει περισσότερο με μια σειρά συμπτωμάτων που παρέπεμπαν σε σωματική ασθένεια. Μετά τη διατύπωση του Rush, το φαινόμενο άρχισε να θεωρείται περισσότερο ψυχολογικής φύσης.

«Η φοβία είναι ο φόβος ενός φανταστικού διαβόλου ή ο υπερβολικός φόβος ενός πραγματικού», εξηγεί ο Rush, δημοσιεύοντας μια λίστα με 18 φοβίες, που συμπεριλαμβάνουν τον τρόμο για τη λάσπη, τα φαντάσματα, τους γιατρούς και τους αρουραίους.

Μέσα στον επόμενο αιώνα, οι ψυχίατροι ανέπτυξαν πολλές ακόμη φοβίες από καταπιεσμένες επιθυμίες και ένστικτα που γεννούν παράλογους φόβους. Η φοβία παρατηρείται όταν ο φόβος που σε πιάνει, είναι υπερβολικός, ξεφεύγει από τη λογική, έχει διάρκεια από έξι μήνες και πάνω κι επηρεάζει την καθημερινότητά σου.

Οι περισσότεροι αγνοούμε τα συμπτώματα που έχουν να κάνουν με τις φοβίες μας, αποφεύγοντας απλά το ερέθισμα που μας τις προκαλεί. Κάπως έτσι τις κρύβουμε κάτω από το χαλί αλλά σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει, 1 στις 10 γυναίκες κι 1 στους 20 άνδρες βιώνουν κάποια συγκεκριμένη φοβία, άλλο που δεν τη μοιράζονται. Πολλοί από εμάς έχουμε πιο ήπια μορφή αυτής, που σχετίζεται με μια έντονη αποστροφή για δημόσια ομιλία ή για επίσκεψη στον οδοντίατρο, τον ήχο ενός κεραυνού ή για τις αράχνες.

Η φοβία συγκεκριμενοποιεί το άγχος και κάθε μορφή της γίνεται καταπιεστική. Ας δούμε μερικές από αυτές:

Η φοβία:

Για τους κλόουν

Γνωστή ως coulrophobia, η φοβία για τους κλόουν άρχισε να κυριαρχεί στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη δεκαετία του 1980 μετά τη δημοσίευση εικόνων του αληθινού κλόουν- serial killer, John Wayne Gacy στις εφημερίδες. Συνολικά σκότωσε 33 νέους άνδρες και αγόρια από το 1972 έως το 1977 ενώ ακολούθησαν πολλοί stalker clowns μέχρι που ο Stephen King δημοσίευσε το It, σκορπώντας τον τρόμο σε μικρούς και μεγάλους.

Για τα μικροσκοπικά έντομα

Η λεγόμενη “acarophobia” έχει να κάνει με τον υπερβολικό φόβο για τα μικρά έντομα που θεωρείται ότι εισβάλλουν στο σώμα. Η εντομοφοβία μπορεί να χωριστεί στην ακαροφοβία όπου η λογική μετατρέπεται σε ανεξέλεγκτο πανικό, στην απιοφοβία που είναι ο φόβος για τις μέλισσες, στην διπτεροφοβία που είναι ο υπερβολικός φόβος για τις μύγες, αλλά και στην κνιδοφοβία που είναι ο φόβος για όλα τα έντομα που τσιμπούν.

pexels

Για τα βατράχια

Κάποιοι από εμάς ακινητοποιούμαστε μπροστά στα μεγάλα μάτια και το δέρμα ενός βατράχου. Η φοβία που είναι σχετικά άγνωστη, είναι γνωστή ως batrachophobia, και ξεκινάει από τη δεκαετία του 1980, όπου μία νεαρή γυναίκα στο Michigan άρχισε να βλέπει εφιάλτες αφού είδε ξαφνικά μπροστά της έναν βάτραχο όσο κούρευε το γκαζόν του σπιτιού της. Από τότε, δεν μπορούσε καν να ακούει τα βατράχια στο ποτάμι που βρισκόταν δίπλα από εκεί που έμενε και όλο αυτό της προκαλούσε πανικό.

περισσότερα στο jenny.gr